poanemiczne syndromy i inne androny

Jeszcze dwa dni temu starsza czekała zawsze pod domem.

No tak, ale wtedy nie padało, nie wiało a o jesieni świadczyły jedynie kolory drzew a nie temperatury...

17 to czas gdy obiad już pachnie wyraziście, Helka szykuje talerze i znak że Tata blisko blisko...

Wczoraj były bliskie płaczu, bo wiało mocno a deszcz zacinał ostro, i ...martwiły się, jęczały jak ten Tata do domu wróci...

Oczywiście prym wiodła starsza, a młodsza jak w lusterko wpatrzona wtórowała.

Tata dotarł, w grubym sztormiaku i wiatr go nie porwał. Po kwadransie zasiedlismy do stołu ... I jak zawsze każdy opowiadał swoją z dnia historię.

A ja pierwszy raz od kilku tygodni mogłam pochwalić się "coś-tam-zrobieniem" i planowymi i spontanicznymi akcjami ranka i południa i nawet popołudnia ! ha! Odzyskała rodzina aktywną mamę, a ja czuję się już jak we własnej skórze, czyli komfortowo i swojsko.

Anemiczne tygodnie za mną!
Dziś drugi dzień formy, poczekam jeszcze ze dwa i ...  coś poprzestawiam albo pomaluje :)

Jak to się zwie?
syndrom wicia gniazda?