Niedawno przeczytałem pobieżnie artykuł o tym jakie to postępy ludzkość poczyniła w ciągu ostatnich 10 lat i jakie kolejne postępy są spodziewane wkrótce. I mam wrażenie, że myśl ludzka idzie do przodu coraz szybciej, że coraz trudniej to opanować, że już teraz żyjemy w świecie, który kiedyś wyobrażali sobie pisarze i filmowcy science-fiction.
Tyle, że nie o takich postępach chciałem dziś pisać...
Bo co mi tam ludzkość cała, kiedy niezłe postępy widzę w swojej rodzinie.
Taka na przykład Helka, u której rozwój widać najlepiej, bo z dnia na dzień czegoś nowego się uczy, wczoraj zorientowała się, że swoje rączki może złapać, potrzymać, puścić i potem znów złapać. Od tego już tylko krok do klaskania, potem chwytania różnych rzeczy w obie ręce i uciekania przed rodzicami, żeby te rzeczy obejrzeć i wreszcie wzięcia w obie te ręce walizek, żeby się wynieść od starych w wielki świat.
Poza tym umie już uśmiechać się pięknie, a nawet od czasu do czasu coś na kształt śmiechu wyda z siebie. Oczami i głową wodzi za rodzicami, rodzeństwem i kolorowymi zabawkami, a uszy ciągle nadstawia do Zuzkowych i maminych kołysanek, które kwituje albo wybuchem wesołości, albo szybkim uśnięciem.
O Zuzkowych nowych nabytkach umiejętności rowerowych już nie będę przynudzał, bo pewnie jeszcze nie raz się zachwycę tym jak jeździ.
Z pozostałych postępów zadziwia mnie na przykład jej fascynacja wycinaniem rzeczy wszelkich. Ostatnio nie poprzestaje na kolorowaniu obrazków, musi je jeszcze wyciąć i to w takich szczegółach, że śmiem twierdzić, że jej tata ze swoimi wielkimi, niezgrabnymi paluchami pozostałby daleko w tyle.
Do tego nieustająco zachwyca swoimi umiejętnościami wokalnymi, czy może po prostu słuchem. Czasami zdarzy jej się, ot tak od niechcenia, zaśpiewać piosenkę, którą słyszała raz, tydzień wcześniej, i to czasami podczas zabawy. W jakiś magiczny, dla mnie pozbawionego słuchu muzycznego, sposób melodia i słowa zapadają jej w głowę, by wypłynąć w najmniej oczekiwanym momencie. I nawet jakieś przymiarki (na razie w sferze planów i marzeń) robimy, żeby tego talentu nie zaprzepaścić i coś z nim zrobić, ale na razie czekamy na bardziej sprzyjający moment, głównie czasowo i finansowo, bo ten rok szkolny zapowiada się na wyjątkowo zajęty i wypełniony po brzegi - teatrzyk, harcerstwo (do którego Zuzka już jest zapisana jako zuch), pierwsze klasy w szkołach polskiej i irlandzkiej, oj będzie się działo.
Franek wrócił z dwutygodniowych wakacji w Polsce i od razu na lotnisku zasłużył sobie na moją uwagę, żeby przestał stawać na palcach. Po czym okazało się, że wcale na palcach nie stoi, tylko urósł po prostu. Jak się szybko okazało, nie tylko fizycznie, ale i w głowie coraz poważniej wygląda.
Coś mi się zdaje, że kończy się okres wczesnego, głupawego nastolatkowania, a zaczyna się czas poważniejszych spraw, przemyśleń i rozmów. Byłoby fajnie gdyby te rozmowy prowadził czasami też z tatą, ale zdaję sobie sprawę, że "starzy" przestają być główną wyrocznią, że Franek powoli bierze owe walizki i szykuje się do wypłynięcia na szerokie wody. Pewnie jeszcze kilka lat minie zanim to nastąpi ostatecznie, ale obawiam się, że te kilka lat minie nam jak kilka dni.
A umiejętności nowe? Oj, długo by wymieniać, chociaż pewnie trudniej je znaleźć na pierwszy rzut oka, bo nie są tak oczywiste i łatwo uchwytne jak w przypadku młodszych sióstr. Wczoraj, na przykład synek zrobił, przy asyście taty i siostry, kolację. Wrzucił do garnka (tak, tego specjalnego garnka Thermomixem zwanego) składniki, wcisnął kilka przycisków, wyciągnął ciasto i po krótkim instruktażu ze strony mamy przygotował pierogi leniwe. Szkoda, że tak mało, bo zjadałbym kilogramami.
Widać, że pobyty w Polsce, bez opieki i nadzoru rodziców dobrze mu robią. Szczególnie chwile spędzone pod okiem wujka w restauracji, gdzie coraz bardziej precyzują się Frankowi jego marzenia o byciu kucharzem, może szefem kuchni, a może i szefem knajpy kiedyś w przyszłości.
I takie to zdolne i postępowe dzieci mamy w domu. O dalszych postępach nie omieszkamy poinformować najbardziej zainteresowanych :)
Tyle, że nie o takich postępach chciałem dziś pisać...
Bo co mi tam ludzkość cała, kiedy niezłe postępy widzę w swojej rodzinie.
Taka na przykład Helka, u której rozwój widać najlepiej, bo z dnia na dzień czegoś nowego się uczy, wczoraj zorientowała się, że swoje rączki może złapać, potrzymać, puścić i potem znów złapać. Od tego już tylko krok do klaskania, potem chwytania różnych rzeczy w obie ręce i uciekania przed rodzicami, żeby te rzeczy obejrzeć i wreszcie wzięcia w obie te ręce walizek, żeby się wynieść od starych w wielki świat.
Poza tym umie już uśmiechać się pięknie, a nawet od czasu do czasu coś na kształt śmiechu wyda z siebie. Oczami i głową wodzi za rodzicami, rodzeństwem i kolorowymi zabawkami, a uszy ciągle nadstawia do Zuzkowych i maminych kołysanek, które kwituje albo wybuchem wesołości, albo szybkim uśnięciem.
O Zuzkowych nowych nabytkach umiejętności rowerowych już nie będę przynudzał, bo pewnie jeszcze nie raz się zachwycę tym jak jeździ.
Z pozostałych postępów zadziwia mnie na przykład jej fascynacja wycinaniem rzeczy wszelkich. Ostatnio nie poprzestaje na kolorowaniu obrazków, musi je jeszcze wyciąć i to w takich szczegółach, że śmiem twierdzić, że jej tata ze swoimi wielkimi, niezgrabnymi paluchami pozostałby daleko w tyle.
Do tego nieustająco zachwyca swoimi umiejętnościami wokalnymi, czy może po prostu słuchem. Czasami zdarzy jej się, ot tak od niechcenia, zaśpiewać piosenkę, którą słyszała raz, tydzień wcześniej, i to czasami podczas zabawy. W jakiś magiczny, dla mnie pozbawionego słuchu muzycznego, sposób melodia i słowa zapadają jej w głowę, by wypłynąć w najmniej oczekiwanym momencie. I nawet jakieś przymiarki (na razie w sferze planów i marzeń) robimy, żeby tego talentu nie zaprzepaścić i coś z nim zrobić, ale na razie czekamy na bardziej sprzyjający moment, głównie czasowo i finansowo, bo ten rok szkolny zapowiada się na wyjątkowo zajęty i wypełniony po brzegi - teatrzyk, harcerstwo (do którego Zuzka już jest zapisana jako zuch), pierwsze klasy w szkołach polskiej i irlandzkiej, oj będzie się działo.
Franek wrócił z dwutygodniowych wakacji w Polsce i od razu na lotnisku zasłużył sobie na moją uwagę, żeby przestał stawać na palcach. Po czym okazało się, że wcale na palcach nie stoi, tylko urósł po prostu. Jak się szybko okazało, nie tylko fizycznie, ale i w głowie coraz poważniej wygląda.
Coś mi się zdaje, że kończy się okres wczesnego, głupawego nastolatkowania, a zaczyna się czas poważniejszych spraw, przemyśleń i rozmów. Byłoby fajnie gdyby te rozmowy prowadził czasami też z tatą, ale zdaję sobie sprawę, że "starzy" przestają być główną wyrocznią, że Franek powoli bierze owe walizki i szykuje się do wypłynięcia na szerokie wody. Pewnie jeszcze kilka lat minie zanim to nastąpi ostatecznie, ale obawiam się, że te kilka lat minie nam jak kilka dni.
A umiejętności nowe? Oj, długo by wymieniać, chociaż pewnie trudniej je znaleźć na pierwszy rzut oka, bo nie są tak oczywiste i łatwo uchwytne jak w przypadku młodszych sióstr. Wczoraj, na przykład synek zrobił, przy asyście taty i siostry, kolację. Wrzucił do garnka (tak, tego specjalnego garnka Thermomixem zwanego) składniki, wcisnął kilka przycisków, wyciągnął ciasto i po krótkim instruktażu ze strony mamy przygotował pierogi leniwe. Szkoda, że tak mało, bo zjadałbym kilogramami.
Widać, że pobyty w Polsce, bez opieki i nadzoru rodziców dobrze mu robią. Szczególnie chwile spędzone pod okiem wujka w restauracji, gdzie coraz bardziej precyzują się Frankowi jego marzenia o byciu kucharzem, może szefem kuchni, a może i szefem knajpy kiedyś w przyszłości.
I takie to zdolne i postępowe dzieci mamy w domu. O dalszych postępach nie omieszkamy poinformować najbardziej zainteresowanych :)
Komentarze
Prześlij komentarz