YWAP twierdzi, że największymi ofiarami dotychczas prowadzonej walki z narkotykami są młodzi ludzie zmuszani przez bezwzględne gangi do rozprowadzania ich towaru. Takie twierdzenia poparte są oczywiście latami pracy wśród młodzieży z trudnych środowisk i tych „gorszych” dzielnic. Jednak takie spojrzenie na sprawę jest obarczone błędem, którego działacze organizacji nie dostrzegają, albo dostrzec nie chcą.
To nie handlarze narkotyków są największą ofiarą, tylko użytkownicy, zarówno młodzi jak i starzy, który przez owych handlarzy popadają w nałóg, a często wchodzą w konflikt z prawem i kończą ze złamanym życiem. To nie dilerzy, nawet ci wciągani do dilerki pod przymusem lub fortelem cierpią najbardziej z powodu dostępności narkotyków na rynku. To co, którym oni te narkotyki sprzedają są tutaj ofiarami, i to nad nimi, i ich zdrowiem, należałoby się pochylić, a nie umożliwiać im legalne kupowanie środków, które przyczyniają się do tragedii osobistych i rodzinnych.
Eoin Lynagh z YWAP w niedawno opublikowanym artykule twierdzi wręcz, że dilerzy to grupa społeczna wymagająca opieki państwa i okazania im troski. Uważa, że zajmując się nimi wytrącimy gangom narkotykowym oręż z ręki i za jednym zamachem pozbędziemy się dużej części problemu zorganizowanej przestępczości, co znacząco wpłynie na bezpieczeństwo obywateli w każdym zakątku Irlandii. Snuje wręcz tezę, że zniknięcie handlarzy narkotyków z ulic umożliwi Gardzie zajęcie się innymi przestępstwami nie związanymi z narkotykowym biznesem.
Teza zarówno śmiała, jak i kompletnie nie poparta faktami. Nie sądzę, by większość dilerów chętnie zamieniła swoje wprawdzie niebezpieczne, ale dochodowe zajęcie na pójście na garnuszek państwa i poddanie się kurateli tudzież leczeniu. Większość z nich zresztą już na tym garnuszku państwa działa, bo w znaczącej większości oficjalnie są to osoby bezrobotne pobierające regularnie zasiłki i żyjące po części z pieniędzy podatników.
Dziś należałoby podążyć tą samą drogą, a nie legalizować narkotyki w imię pomocy tym, którzy nimi handlują. Państwo nie powinno się zgadzać na legalny handel substancjami, które uzależniają tak silnie, że doprowadzają nie tylko do chorób psychicznych, ale i do kradzieży, napadów czy zabójstw.
To trochę tak jak z dzieckiem, które nie może pojąć pewnych zakazów i psoci wbrew rodzicom. Rozwiązaniem tej sytuacji nie może być nigdy zgoda na psocenie, ale skuteczne ukaranie takiego dziecka. Tak samo z narkobiznesem. Sposobem nie może być jego legalizacja, ale skuteczna z nim walka.
Chętni na spróbowanie narkotyków byli i będą zawsze. I tak samo zawsze byli i będą ci, którzy te narkotyki im dostarczają. Z racji tego, że są to substancje nielegalne, nie powinno być łatwo je zdobyć. Niestety, z żalem trzeba to stwierdzić, w Irlandii narkotyki są dostępne powszechnie. Tak naprawdę nie trzeba znać nikogo z półświatka, nie trzeba mieć żadnej osoby wprowadzającej w ten mroczny i tajemny świat. Najczęściej wystarczy pójść do klubu nocnego albo nawet w jego okolice, by ktoś zaoferował nam coś z szerokiej gamy nielegalnych substancji.
A potem jest już z górki. Jeśli już poznasz dilera to nie ma problemu, by dostarczył towar do domu, by dowiózł go w dowolne miejsce w mieście, by dał nawet coś na kredyt. Kredyt, którego spłatę oczywiście dość szybko, skutecznie i czasami brutalnie ściągnie. Bo ci, którzy handlują nie są biednymi chłopcami czy dziewczętami z biednych dzielnic, którzy niechcący wpadli w ten biznes. To świadomi tego, co robią ludzie, czasami bardzo młodzi, którzy urzeczeni obietnicami bajecznych fortun zrobią wszystko, żeby opchnąć kolejną działkę, jeszcze jedną pigułkę, czy jeszcze jeden woreczek.
Nie nimi trzeba się zająć, ale tymi, którzy padają ich ofiarami.
Bo narkotyki niszczą ludzi w każdym wieku, bardzo często są to ludzie młodzi, ale czasami także i ci bardziej doświadczeni życiem, którzy znaleźli się na życiowym zakręcie i którym wydawało się, że narkotykowy haj pozwoli oderwać się od trudnej rzeczywistości.
Narkotyki powodują uzależnienie - to truizm, który każdy zna. Powodują też poważne choroby psychiczne, bo to, co teraz jest dostępne na rynku to potwornie skażona chemia wywołująca tak naprawdę nieznane skutki uboczne. To jest coś, o czym mówi się, że „ryje czachę” - czasami niemal dosłownie. Te substancje pozostawiają po sobie ofiary i psychiczne zgliszcza.
Niestety Irlandia nie jest kompletnie przygotowana na te ofiary i ich problemy. Zakres pomocy dla uzależnionych, wychodzących z nałogu, czy dla ludzi mających problemy psychiczne z powodu narkotyków jest znikomy. Nie ma grup wsparcia, nie ma skutecznych programów terapii, nie ma tak naprawdę do kogo się zwrócić o pomoc. Nie ma praktycznie w ogóle wsparcia dla bliskich osób uzależnionych, a przecież to choroba, która niszczy całe rodziny. Rodzice czy rodzeństwo tych, którzy wpadli w narkotykowy nałóg nie mogą uzyskać żadnego wsparcia od państwa. Od tego samego państwa, które zdaniem działaczy YWAP powinno zająć się wsparciem młodych dilerów.
Oczywiście należy okazać pomoc tym ludziom, ale dopiero po tym jak odetnie się głowy narkotykowej hydrze i jak z uzależnieniem poradzą sobie sami uzależnienie oraz wszyscy, na których to uzależnienie wpływa czy wpłynęło.
Jeśli nie skupimy się na pomocy tym, którzy jej naprawdę potrzebują ruszymy prostą drogą na dno, na społeczne dno, z którego trudno będzie się wygrzebać. Jeśli nie postawimy sobie jasno priorytetów i nie zajmiemy się prawdziwymi ofiarami narkotyków, już niedługo nielegalne substancje trafią dosłownie wszędzie, nawet do szkół, bibliotek, czy inne miejsca, gdzie nasze dzieci powinny być bezpieczne. Popyt rodzi podaż, a narkotykowi bossowie odpowiedzą na każdy rodzaj zapotrzebowania. W naszym wspólnym interesie jest, by tego zapotrzebowania nie kreować i by dzieci, młodzież czy dorośli nie chcieli uciekać od swoich problemów w narko-świat. Oraz aby ci, którzy już tam uciekli otrzymali wszelką możliwą pomoc w wychodzeniu z uzależnienia.
Felieton opublikowany w magazynie MIR
Komentarze
Prześlij komentarz