Czas przez palce
Przecieka nam ten czas przez palce. I ten wielki Czas, przez który starzejemy się coraz bardziej, i ten mały czas przyziemny, który przemija niby powoli wraz z każdym dniem, a jednocześnie ciągle go brakuje.
Od powrotu z Polski minęły już niemal dwa tygodnie, a my wciąż mamy wrażenie, że to było niemal wczoraj mimo, że tyle się od tamtej pory wydarzyło. Nie mamy prawie czasu usiąść i pogadać, nie mamy czasu dla siebie, nie mamy chwili, żeby poleżeć z herbatą i książką, nie mamy wolnych godzin i minut, żeby zagrać w cokolwiek, albo chociaż posiedzieć z dziećmi.
A to wszystko przez Winterval, jedyny w swoim rodzaju festiwal, który od 30 listopada rozwija swoje skrzydła w Waterford. Nieskromnie powiem, że mamy w nim swój skromny udział. O tym udziale bardzo ładnie napisał Piotr, więc powtarzać się nie będę, a o samym festiwalu napiszę może coś więcej na jego podsumowanie.
Na razie Winterval odbiera nam czas wolny, ale daje kupę radości i satysfakcji, oraz dużo dobrych słów od ludzi odwiedzających Wioskę Świętego Mikołaja.
A poniżej krótka foto-historia festiwalowa.
A jak się rzekło, przed samym festiwalem odwiedziliśmy po raz kolejny Polskę. I po raz kolejny bawiliśmy się na weselu. I obeszliśmy wcześniejsze imieniny taty mojego. I spotkaliśmy najważniejszych ludzi w naszym życiu. I znów wyjechaliśmy z niedosytem, z wrażeniem, że te kilka dni to za mało, by wszystkie te relacje międzyludzkie utrzymać na poziomie takim jakby się chciało, że rozmowy te mimo wszystko nie sięgają tak głęboko jakby się chciało. Z jednej strony żal, że takie wizyty tak krótko trwają, a z drugiej radość, że są w ogóle.
A jak w skrócie to wyglądało? Mniej więcej tak:
Te ostatnie zdjęcia nie zwiastują tego, co wydarzyło się potem, tego losu, który nam zgotowała mgła i brak systemu ILS na lotnisku w Modlinie. Łatwo nie było, podróż dłużyła się, aż wydłużyła się o jakieś 6 godzin, ale w końcu do domu dotarliśmy.
I następnego dnia rozpoczęliśmy Nasz Winterval.
Od powrotu z Polski minęły już niemal dwa tygodnie, a my wciąż mamy wrażenie, że to było niemal wczoraj mimo, że tyle się od tamtej pory wydarzyło. Nie mamy prawie czasu usiąść i pogadać, nie mamy czasu dla siebie, nie mamy chwili, żeby poleżeć z herbatą i książką, nie mamy wolnych godzin i minut, żeby zagrać w cokolwiek, albo chociaż posiedzieć z dziećmi.
A to wszystko przez Winterval, jedyny w swoim rodzaju festiwal, który od 30 listopada rozwija swoje skrzydła w Waterford. Nieskromnie powiem, że mamy w nim swój skromny udział. O tym udziale bardzo ładnie napisał Piotr, więc powtarzać się nie będę, a o samym festiwalu napiszę może coś więcej na jego podsumowanie.
Na razie Winterval odbiera nam czas wolny, ale daje kupę radości i satysfakcji, oraz dużo dobrych słów od ludzi odwiedzających Wioskę Świętego Mikołaja.
A poniżej krótka foto-historia festiwalowa.
A jak się rzekło, przed samym festiwalem odwiedziliśmy po raz kolejny Polskę. I po raz kolejny bawiliśmy się na weselu. I obeszliśmy wcześniejsze imieniny taty mojego. I spotkaliśmy najważniejszych ludzi w naszym życiu. I znów wyjechaliśmy z niedosytem, z wrażeniem, że te kilka dni to za mało, by wszystkie te relacje międzyludzkie utrzymać na poziomie takim jakby się chciało, że rozmowy te mimo wszystko nie sięgają tak głęboko jakby się chciało. Z jednej strony żal, że takie wizyty tak krótko trwają, a z drugiej radość, że są w ogóle.
A jak w skrócie to wyglądało? Mniej więcej tak:
Te ostatnie zdjęcia nie zwiastują tego, co wydarzyło się potem, tego losu, który nam zgotowała mgła i brak systemu ILS na lotnisku w Modlinie. Łatwo nie było, podróż dłużyła się, aż wydłużyła się o jakieś 6 godzin, ale w końcu do domu dotarliśmy.
I następnego dnia rozpoczęliśmy Nasz Winterval.
Komentarze
Prześlij komentarz