Była już z nami od kilku miesięcy, ale nie znaliśmy jej osobiście. Dopiero w środę o 10:05 mieliśmy okazję przywitać się z zupełnie nowym człowiekiem - panną Dorotką Wiśniewską.
Zatem poznajcie ją i wy:
Co tu wiele mówić, podobnie jak całe jej rodzeństwo, jest śliczna i już bardzo kochana. Takie trzy i pół kilo szczęścia w ciele małego dziecka.
Jak możecie się domyślić, jesteśmy ogromnie szczęśliwi i dumni jako rodzice takiego bobasa. A dzieci starsze stają na wysokości zadania i wydają się równie szczęśliwe. Helka kiedy tylko widzi Dorotkę, woła z przejęciem coś na kształt: "Dzi dzi dzi tu tu!", Zuzka najchętniej cały czas trzymałaby najnowszą siostrę na rękach i śpiewała jej "Ta Dorotka...", a Franek z dziecięcą (co przy jego nastolatkowych gabarytach wygląda zabawnie) radością rozczula się nad małymi dosinymi rączkami i nóżkami.
Jest jeszcze z nami babcia, bez której trudno byłoby ogarnąć narodziny Dorotki i opiekę nad resztą towarzystwa. Jest równie zachwycona nowym futrakowym nabytkiem co cała reszta.
No i jak to mówią tubylcy, "last but not least", są rodzice tego małego cudu, ze szczególnym wskazaniem na rodzica numer 1 czyli Iwkę, co to najpierw ponosiła Dośkę w brzuchu (chwilami nie było łatwo), potem dzielnie wydała ją na świat a teraz głaszcze, karmi i dogląda nieustająco. A rodzic nr 2? Puchnie z dumy i radości i codziennie rano jak na skrzydłach leci do szpitala, żeby swoje dwie dziewczynki powitać. I dziś też poleci.
A wy zadowólcie się tymczasem garścią zdjęć.
Zatem poznajcie ją i wy:
 |
| Dzień dobry, mówcie mi Dośka! |
Jak możecie się domyślić, jesteśmy ogromnie szczęśliwi i dumni jako rodzice takiego bobasa. A dzieci starsze stają na wysokości zadania i wydają się równie szczęśliwe. Helka kiedy tylko widzi Dorotkę, woła z przejęciem coś na kształt: "Dzi dzi dzi tu tu!", Zuzka najchętniej cały czas trzymałaby najnowszą siostrę na rękach i śpiewała jej "Ta Dorotka...", a Franek z dziecięcą (co przy jego nastolatkowych gabarytach wygląda zabawnie) radością rozczula się nad małymi dosinymi rączkami i nóżkami.
Jest jeszcze z nami babcia, bez której trudno byłoby ogarnąć narodziny Dorotki i opiekę nad resztą towarzystwa. Jest równie zachwycona nowym futrakowym nabytkiem co cała reszta.
No i jak to mówią tubylcy, "last but not least", są rodzice tego małego cudu, ze szczególnym wskazaniem na rodzica numer 1 czyli Iwkę, co to najpierw ponosiła Dośkę w brzuchu (chwilami nie było łatwo), potem dzielnie wydała ją na świat a teraz głaszcze, karmi i dogląda nieustająco. A rodzic nr 2? Puchnie z dumy i radości i codziennie rano jak na skrzydłach leci do szpitala, żeby swoje dwie dziewczynki powitać. I dziś też poleci.
A wy zadowólcie się tymczasem garścią zdjęć.
Komentarze
Prześlij komentarz