Otóż taka jest sytuacja, że na początku grudnia stuka nam kilka rocznic istotnych. Jakoś tak się złożyło, że najpierw 3 dnia miesiąca bieżącego stukneło pannie Dorocie 3 lata życia wesołego. Dzień później nam najstarszej połowie rodziny stukneło 11 lat od zamieszkania pod dachem, pod którym nadal mieszkamy (młodsza połowa Futraków mieszka oczywiście krócej, bo i życie ich krótsze jest nieco, na przykład panny Doroty - zaledwie trzyletnie - ale o tym już chyba było). 5 grudnia mieliśmy przerwę w świętowaniu, mogliśmy wyleczyć kaca i chwilę odpocząć od szampańskiej zabawy, ale tylko po to, żeby już grudnia 6 świętować stuknięcie kolejne - tym razem wydarzenia, od którego wszystko się zaczęło. To właśnie 6 grudnia, mając dość trochę obrabiania zdjęć dzieci z przedszkola na Kabatach, napisałem list (jak się okazało za długi, chociaż wyszło na to, że w sam raz) do niejakiej Iwki, której wtedy nawet wirtualnie nie znałem. A potem już poszło, kawa, kino, jedna impreza, druga impreza, ślub
Roraty, to msze Maryjne odprawiane o wschodzie słońca. Nazwa pochodzi od pieśni roczynającej się od słów "Rorate caeli desuper" - "Spuśćcie rosę niebiosa". Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania, bo czekała na Mesjasza. A kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało.
OdpowiedzUsuńŚwiecę roratnią nazywaliśmy roratką. W takich mszach uczestniczyły nasze babcie, Wasze mamy, a teraz Wy. Fajnie, prawda?
Ale już niedługo będzie "pasterka". Czy wiesz co to za Msza?
Ściskamy Was wszystkich mocno mocno!
Chyba tam powinieneś napisać tak:
"Looney Tunes: Back in Action".
Mam rację? Oj TY TY...